Ο Φρίντριχ Φον Πάουλους έβλεπε ότι είχε μόνο δυο επιλογές. Να στρέψει το όπλο του στον κρόταφο του και να αυτοκτονήσει όπως άλλωστε τον πρόσταξε ο Χίτλερ με το τελευταίο του τηλεγράφημα, αλλά να μην πέσει στα χέρια των μισητών Σοβιετικών, ή να συνθηκολογήσει και να σηκώσει λευκή σημαία, σώζοντας έτσι και τον εαυτό του αλλά και τους εναπομείναντες ζωντανούς-νεκρούς άνδρες της πάλαι ποτέ ένδοξης 6ης στρατιάς του.
Ο στρατηγός επέλεξε το δεύτερο. Οι 22 ναζιστικές ταξιαρχίες που είχε υπό τις διαταγές του, πλέον δεν υπήρχαν. Οι Σοβιετικοί όχι μόνο άντεξαν στο Στάλινγκραντ, αλλά πέρασαν μετά τον χειμώνα στην αντεπίθεση και μαζί με το κρύο αποδεκάτισαν τους Γερμανούς. Ο Φον Πάουλους δεν ήταν απλά ο πρώτος ανώτατος αξιωματικός του γερμανικού στρατού που παραδίδεται στον εχθρό. Η πράξη του σηματοδοτεί την αρχή του τέλους για την μέχρι τότε ανίκητη γερμανική πολεμική μηχανή.
Η αντίστροφη μέτρηση για τη Γερμανία είχε μόλις ξεκινήσει. Οι Σοβιετικοί τους εξολόθρευσαν στο Στάλινγκραντ και δεν τους επέτρεψαν την πρόσβαση στα πετρέλαια του Μπακού και τώρα σαν λυσσασμένα σκυλιά τους έχουν πάρει στο κατόπι και τους κυνηγούν. Οι ήττες διαδέχονταν η μία την άλλη και ο δρόμος για το Βερολίνο ήταν ανοιχτός.
Ο κόκκινος στρατός έμοιαζε αναμορφωμένος. Δεν ήταν το συνονθύλευμα των φοβισμένων άκαπνων στρατιωτών και των άβουλων αξιωματικών του 1941, όπου η Βέρμαχτ τους έκανε πλάκα και τους κατατρόπωνε παντού τσακίζοντας τους, τόσο σε απώλειες όσο και ψυχολογικά. Τώρα η μεγάλη ρωσική αρκούδα έμοιαζε να έχει ξυπνήσει από το λήθαργο της και ο βρυχηθμός της, έκανε τους Γερμανούς να τρέμουν. Το μίσος των Σοβιετικών για τα 27.000.000 νεκρούς από τις γερμανικές θηριωδίες, έκανε τους στρατιώτες του Γ Ράιχ όχι απλά να υποχωρούν αλλά να τρέχουν για να σωθούν.
Ο Μεγάλος Πατριωτικός πόλεμος υπό τη καθοδήγηση του “πατερούλη” Στάλιν αλλά και των στραταρχών Ζούκωφ και Τσούικωφ, έπαιρνε άλλη τροπή και το σύνθημα των Σοβιετικών “ούτε βήμα πίσω” όχι μόνο γινόταν πραγματικότητα αλλά πλέον έμοιαζε ουτοπικό αφού τώρα δεν υποχωρούσαν αλλά ήταν εκείνοι που κυνηγούσαν τους ναζί.
Λίγους μήνες αργότερα, τον Ιούλιο του 1943, στην εξέχουσα του Κούρσκ, ο Κόκκινος στρατός θα βγει νικητής στη μεγαλύτερη μάχη του Β Παγκοσμίου Πολέμου. Στο Κούρσκ συγκεντρώθηκε η μεγαλύτερη ποσότητα χάλυβα (άρματα μάχης - αεροπλάνα) στην ιστορία του ανθρώπινου γένους. Από το σημείο αυτό και μετά η πρωτοβουλία ανήκει στους Σοβιετικούς και όχι στους Γερμανούς.
Σήμερα η Ρωσία γιορτάζει. Μια Ρωσία που ψάχνει να βρει ακόμη τη χαμένη ταυτότητα της, σχοινοβατώντας στις δόξες και τη δύναμη του παρελθόντος και στις επιταγές του σύγχρονου κόσμου. Και ενώ τα προηγούμενα από την πτώση του καθεστώτος, χρόνια η επέτειος απλά γιορταζόταν, σήμερα η Κόκκινη πλατεία ζει δόξες του Σοβιετικού της παρελθόντος. Μια μεγάλη γιορτή με μια τεράστια παρέλαση όπως τότε που υπήρχε η Σοβιετική Ένωση, με περισσότερους από 20.000 στρατιώτες, τανκς και αεροπλάνα συγκλονίζει τη Μόσχα αλλά και άλλες πόλεις της Ρωσίας.
Δείτε τις φωτογραφίες της Ρωσικης τηλεόρασης
http://www.onalert.gr/default.php?pname=Article&catid=2&art_id=5549
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου