Zombie

Μας κυβερνούν ζόμπυ.

Νεκροζώντανοι.

Δεν αισθάνονται.

Δεν ξέρω αν ακούνε καν, ή αν βλέπουν όπως εμείς. Μάλλον έχουν άλλη όραση.

Ίσως είναι ασπρόμαυρη σαν των σκύλων.

Δεν βλέπουν χρώματα.

Τους ακούω όταν επιχειρηματολογούν. Μαύρο – άσπρο. Μάλλον σίγουρο, δεν βλέπουν χρώματα.

Επίσης είμαι βέβαιη, δεν έχουν οσμή.

Δεν μυρίζουν.

Γι’ αυτό είμαι απόλυτα πεπεισμένη.

Ποτέ δεν είδα ένα λουλουδάκι στα γραφεία τους, ένα βασιλικό στο παράθυρό τους, τα λουλούδια που τους δίνουν τα παιδάκια, τα πετάνε μετά βδελυγμίας στον σεκιουριτά που έρχεται πίσω τους.

Μπορεί να είναι αλλεργικοί στα λουλούδια.

Ποιος ξέρει άλλη φυλή, από άλλο πλανήτη.

Επίσης έχω παρατηρήσει ότι έχουν διαφορετική ακοή. Πιάνουν μόνο ορισμένους ήχους, ιδιαίτερα όταν είναι χορωδιακοί ήχοι. Μπράβοοοο.. Ζήτωωωωω.. Μερικές φορές εκεί στα πάνελ που οι τόνοι και οι ήχοι είναι σχεδόν φυσιολογικοί, δεν ακούνε καθόλου. Αυτό είναι εμφανές. Συνεχίζουν να μιλάνε χωρίς να ακούνε. Μόνοι τους.

Όσο για τις υπόλοιπες δύο αισθήσεις αφή και γεύση, αναρωτιέμαι.

Και η αφή τους πρέπει να είναι διαφορετική. Δεν μπορεί να στριμώχνονται από τους σεκιουρητάδες, να τους κουκουλώνουν τα ματσούκια, μπροστά στη μούρη της και να μην δυσαρεστούνται. Αντιθέτως να χαμογελάνε σαν να πλέουν σε πελάγη ευτυχίας. Άρα δεν τα αισθάνονται, γι’ αυτό δεν ενοχλούνται.

Και μας έμεινε η γεύση. Εκεί είμαι σίγουρη. Γεύση έχουν. Αλλά διαφορετική. Και όπως τα alien τρωνε μέταλλα, έχουν κυκλώματα, μπαταρίες, τσιπ. Οι δικοί μας τρωνε χαρτί. Ναι χαρτί, τυπωμένο. Χρήματα, ομόλογα, επιταγές, τραπεζικούς λογαριασμούς, εταιρείες off shore, μετοχές και ποιος ξέρει τι άλλο. Εμένα όμως, άλλο με ανησυχεί. Πως μπαίνουν μέσα μας σιγά – σιγά; Πως μας καταλαμβάνουν, αόρατα έτσι που να γινόμαστε και εμείς ζόμπυ; Να μην αντιδρούμε, να μην σκεφτόμαστε;

 

Ανώνυμη